Teściowa w tunelu czasu

Jazda przez Polskę całą z prędkością maksymalną 80km/h jest odświeżającym doświadczeniem.

Nic nie uszło naszym – z góry nastawionym na piękne widoki – oczom.
Zmęczonym, ale uradowanym.

Za nic miałam pędzących kretynów z ADHD na drodze krajowej numer 7.
A także na drodze numer 9.

Widziałam sady – gałęzie pochylone pod ciężarem dojrzałych wiśni i moreli. Pola dorodnej kapusty, jakich na Kurpiach nie uwidzisz, bo ziemie niezbyt urodzajne.

Kieleckie poletka – pasiaki – puszyste od zbóż, złoto-zielono-brązowe.
Przytulne miasteczka, gdyby je trochę odrestaurować, byłoby śliczniej niż w Walii
.
Przejechaliśmy autem kawał świata, ale nigdzie nie mogłam zatrzymać się ot, tak na polnej drodze, żeby nacieszyć gały widokiem i posłuchać derkania derkaczy.
Tylko w Polsce.

Brak autostrad ma swoje uroki, a wyjazd z całodobowym zapasem czasu daje możliwości, jakich żaden inny sposób podróżowania nie zapewni.
Dlatego dojechałam na miejsce zdarzeń zrelaksowana, chociaż padnięta na pysk.

I wyszło słońce, chociaż poprzednie dni nie zwiastowały dobrej pogody.

I był ślub, Młoda Para z zapierającym dech wdziękiem i życzliwym dystansem przeszła zwycięsko przez wszelkie ceremonie i rytuały.
A kiedy zatańczyli swój pierwszy taniec, goście wstrzymali oddech – tak piękny był to widok.

Ja, teściowa.
W tunelu czasu.
Przyjaciółki mojej córki, które w mojej pamięci wciąż nosiły mundurki prywatnej szkoły dla panien. I ślady długopisu na palcach. Dziewczynki.

Zobaczyłam młode zadbane kobiety i ich piękne, wielkookie dzieci.
Szykowne, mądre, urocze kobiety, takie jak moja córka.
Jakie tam dziewczynki…

Nigdy dotąd nie czułam swojego wieku. Poczułam go dopiero usadzona przy stole z dorosłymi. Z matkami, ciotkami i wujami w wieku 50+.
To ja tutaj przynależę? – zdziwiłam się.

Pomknęłam tunelem czasu i stałam się dorosła.

Zostałam teściową.
Czas spoważnieć.
Lecz jak to zrobić, ach, jak tego dokonać…