Last, baaardzo last minute

Małpa podeszła do ściany, walnęła czółkiem w tynk i wytrząsnęła ze łba serię splątanych myśli.

Po rozplątaniu przybrały – ku zdumieniu podręcznego i samej Małpy też – formę nieco poetycką:

Czas przestać robić to, co robię.
Czas zacząć robić coś całkiem innego.
Czuję to w kościach.
Czuję to w mięśniach.
Czytam to w swoich oczach, kiedy przypadkiem trafiam wzrokiem w lustro.

Tę strofkę Małpa wydrapała pazurem na ścianie, (jak rasowy prizoner) zauważając przy okazji, że każde zdanie zaczyna się na literę Ce.
Podumała nad tym, ale niczego nie wydumała.

– Co mam zrobić? – zapytała ścian, ale ściany milczały.
Tylko – wciąż milcząc – podeszły bliżej. Ze wszystkich stron.

Małpa westchnęła boleśnie.

O tak:
– Uchchchchchch… żesz ty w mordę i nożem…

I jeszcze:
– Ojojojojoj…

Wyczerpawszy repertuar westchnień i jęków, podjęła decyzję:

– Spadam!

I spadła.

***
Jak spadała, gdzie wylądowała i czy zdołała się pozbierać do kupy – dowiecie się.

Jakoś.
Kiedyś.

Ale nie teraz.
Teraz pora spadać.

Nie będzie mnie przez jakiś czas.
Gdzieś będę, ale jeszcze nie wiem gdzie.

Więc jeśli Wasze komentarze trafią w pustkę, to nie martwcie się.

Bo ja wrócę.
Kiedyś.
Jakoś.

A teraz gudbaj, Ludziska, gudbaaaaj….