Znajdę ci wroga

Nie odnosiłam się na piśmie do stenogramów z kokpitu TU 154, westchnęłam tylko ze smutkiem.

Bo – i to jest ironia losu – odniosłam się do nich w felietonie Kapitanoza napisanym tuż po katastrofie.
Dziś nie napisałabym ani słowa więcej, choć  dziesiątki słów przeczytałam. I setki komentarzy, bo zawsze mnie ciekawi sposób interpretowania i filtry poznawcze używane przez innych humanoidalnych mieszkańców Ziemi.
Przypomnę tylko, że kapitanoza jest stanem umysłu zafiksowanego na wykonaniu zadania zleconego przez autorytet, bez udziału krytycznego myślenia i szacowania ryzyka.

Wygląda na to, że coraz trudniej przychodzi utrzymanie wersji zamachu, na który trzeba odpowiedzieć mobilizacją i odwetem. W komentarzach pobrzmiewa od czasu do czasu żal za utraconą szansą na wywołanie jakiejś wojny, w której Prawdziwi Polacy daliby się zabić za przekonania.
O, wtedy dopiero zgniły Zachód zazdrościłby nam jedności i patriotyzmu.

Póki co zazdroszczą nam tylko ekspresji żałobnej, jakoby. Tak twierdzi redaktor Wildstein, dodając, że to taki bonus za spektakularną śmierć VIP-ów.
Z drugiej strony nie bardzo mnie ten wywód przekonuje, bo po księżnej Dianie Angole płakali długo i namiętnie, a  mitologię męczeństwa (w tym teorię zamachu w tunelu) także opatentowali.

Pustkę po wrogu czyhającym z pancerfaustem w smoleńskich krzakach stara się wypełnić jasnogórski myśliciel:

"Według ojca Tomonia na zdjęciach wykonywanych w maksymalnych zbliżeniach przez teleobiektywy a nawet astroteleobiektyw widać, że "powstające smugi nie są normalnym efektem pracy działania silników samolotowych". Paulin domaga się od " kompetentnych służb państwowych" odpowiedzi: czyje to są samoloty i do kogo one należą? Kto za taki stan rzeczy ponosi odpowiedzialność?"

Dodam, że pytanie dotyczy odpowiedzialności za deszcze i ich wynik – powodzie w Polsce.
Nie jest od rzeczy zapytać, czy to są ruskie czy amerykańskie samoloty deszczorobne i czy Tusk jest w zmowie z Putinem czy z Obamą.
Bo że Tusk jest winien, to już nie podlega dyskusji…

Gdyby Jarosław Kaczyński był dziś premierem, to – jak twierdzi – poradziłby sobie z powodzią raz-dwa. A przede wszystkim żadnej powodzi by nie było, ponieważ on by do tego nie dopuścił.
Brawo!
Skanalizowana i skierowana pod właściwy adres agresja, skutek rozpaczy i lęku tysięcy powodzian  – oto majstersztyk wart więcej niż kampania programowa, debaty, plakaty, spoty i agitki.

Stukam sobie te luźne skojarzenia w oczekiwaniu na galerię zdjęć z Cumbrii. Krzyś ją dla Was zrobi, kiedy trochę odpocznie po wycieczce.

Tak, tym razem naprawdę pojechaliśmy i tu jest pewien problem:
Jak wspomniałam, poprzednia wycieczka fotograficzna zbiegła się w czasie z katastrofą smoleńską. Jedno ze zdjęć prezentowanych w galerii pod felietonem Głęboki oddech, zrobione o 8.40 czasu polskiego jest jakieś takie… wymowne.
Prawie jak te smugi samolotów na niebie przed powodzią.

Tym razem niecodzienne sprawy rozgrywały się znacznie bliżej, kilka kilometrów od celu naszej eskapady. Jakiemuś taksówkarzowi strzelił bezpiecznik i zrobił tam istną jatkę, strzelając do ludzi jak do zajęcy.
Nie za dużo tych zbiegów okoliczności?
Co?

PS Mój poprzedni felieton nie był zamachem na polski odpowiednik amerykańskiego snu. To tylko luźna impresja na temat moich osobistych tęsknot i poruszeń serca, zilustrowana pioseneczką na zadany temat. Tak, jak podsumował Mantyka: nie wyrosłam z uciekania z domu na gigant. Nie ma więc potrzeby (nie mówiąc już o niedostatku danych) dokonywania na autorce aktu psychoanalizy w rodzaju „strachu przed życiem i wolnością”. Tak życie, jak i wolność są pojęciami, które wypełniamy spersonalizowanymi treściami i są one dostatecznie elastyczne i pojemne, żeby  pomieścić wiele postaw i uniknąć kategorycznych osądów, o co życzliwie proszę.