Coś dla ochłody

Upalna pogoda narzuca pewne ograniczenia.
Należy zachować daleko idącą ostrożność higieniczną i myśleć trzeźwo (to jest możliwe, serio) nim się coś zapakuje do ust.

Zatruć się łatwo, bo wszelkie małe i wredne stworzenia w gorącu szybko się mnożą, a mnożą się przez podział.
Zauważcie zabawną analogię do dynamiki rozwoju partii politycznych – one też się mnożą przez podział.

Ostrzeżenie przed niefrasobliwym spożyciem nadpsutej z gorąca żywności winno zostać odniesione także do strawy o charakterze umysłowym. Do tego medialnego gulaszu, serwowanego przez prawych, lewych, konserwatywnych i liberalnych, kolektywnych i indywidualistów.
Za okres gorący w polityce zwykło się uważać czas wymiany technicznej polskich prezydentów.
Może z tego upału dwóch przegrzanych panów egzaltowało się, nosząc transparent z napisem „Habemus Praesidentem”.
To znaczy mamy prezydenta.

Ale przedtem też mieliśmy, i jeszcze wcześniej.

Reakcje ludu polskich miast i wsi są spolaryzowane, lecz to akurat nic nowego, bo lud ów jest spolaryzowany sam w sobie z dziada pradziada i baby prababy.
Jedni egzaltują się radośnie, drudzy posępnie.

I tak jest od czasów Adama i Ewy, bo wcześniej ponoć panowała zgoda i jednomyślność, skoro nikogo nie było.

Teraz wszyscy jesteśmy we wzajemnej opozycji, więc jedni głoszą, że wraz z prezydentem Dudą idzie nowe, a drudzy, że wraca stare. Jedno i drugie spostrzeżenie ma sens, bo jeśli starego przez jakiś czas nie było, to zrobiło się nowe.
I na odwrót.

Za kilka/kilkanaście lat ludzie znowu odkryją, że trzymanie za mordę z prawej (i sprawiedliwej) strony jest tak samo nieprzyjemne, jak trzymanie za pysk od strony lewej (i kolektywnej).
Czy cię do posłuszeństwa zmusza facet w sutannie czy osobnik w mundurze, jeden czort.
Zawsze tak samo boli, uwiera, gnębi i wku… wkurza, że nie jesteśmy i nigdy nie będziemy całkowicie wolni.

I – odpukać – Bogu dzięki!

Do końca życia nie przestanie mnie złowrogo fascynować ta siła nawykowej nienawiści do inności, jaką prezentują wszelkie zwierzęta z człowiekiem na czele. Jako ssaki naczelne zajmujemy czołowe miejsce i wiedziemy prym w zwalczaniu się nawzajem.

Ponieważ jednak, będąc wstrętnym nienawistnikiem z natury, człowiek ma ambicje by jednocześnie używać intelektu, wymyślono i do użytku przeznaczono specjalne narzędzia, mające nas okiełznać.
Taki okiełznany naczelny ssak robi się bardziej do ludzi podobny.

Alternatywne rozumowanie:
Taki okiełznany, potulny (owieczka) człowiek staje się bardziej podobny do swego Stwórcy.

Wiecie, o jakich narzędziach do trzymania za pysk ja tu piszę, prawda?
O zakazach.
(Przy okazji przyjdą nam na myśl także nakazy, ale nimi się dziś tu nie zajmuję, nie wszystko na raz.)

Każdy zakaz jest w swojej istocie pogwałceniem mojego prawa do używania wolnej woli.
Ergo wszelkie zakazy są przyrodzoną cechą totalitaryzmu.
W ujęciu ilościowym – im więcej zakazów, tym bardziej totalitarna, przemocą trzymana w ryzach społeczność.

Teraz, dla ochłody umysłu przed przegrzaniem trującymi ideami, stwórzmy sobie mały, podręczny model (modelik?) idealnej społeczności.
Społeczność Idealna to taka, w której wolno wszystko, co nie jest zakazane, a zakazane jest wszystko, co się może nie spodobać. Ponieważ zawsze się znajdzie ktoś, komu się coś nie spodoba, należy zakazać wszystkiego.
Rzeczy, które w danym dniu są dozwolone są ogłaszane raz dziennie z telewizora (alternatywnie: z ambony). 
Jeśli przedział dobowy miałby się okazać zbyt długi, można wprowadzić rytm godzinowy.

Na przykład dozwalanie czterogodzinne:
Od pierwszej do piątej otyli mogą wyśmiewać się z łysych i nawzajem.
Od piątej do dziewiątej zwolennikom inseminacji zezwala się na urąganie wegetarianom i wyznawcom prymatu jaja nad kurą.
Od dziewiątej do pierwszej czciciele Wielkiego Kapuścianego Głąba mogą nakopać werbalnie ateistom i miłośnikom zembołków bagiennych.

I tak dalej, i tak dalej, wszyscy bardzo szczęśliwi i duchowo spełnieni, bo dla każdego znajdzie się ten przedział, w którym może wyrazić swoją pogardę wobec innych.

Wizję tę, zrodzoną z upału i gulaszu medialnego, dedykuję wszystkim, którzy sądzą, że karanie więzieniem za obrazę czyjejś godności może być remedium na całe zło. Tendencja do kryminalizacji tak zwanej mowy nienawiści, z angielska zwanej hejtem jest – moim zdaniem – ślepą uliczką. Przy całej swojej słuszności ideologicznej (świat bez nienawiści, hej! Jaki ładny obrazek!) droga ta wiedzie do praktyk totalitarnych.

A ponadto:
Zakazać mowy nienawiści?
Człowiekowi?
To brzmi tak samo fantastycznie, jak pomysł, żeby w ogóle zakazać mowy.